Pubers aan de top!

Bezoek uit Nederland

Het is zomer ergens midden jaren '70 als we bezoek krijgen van een bevriende familie uit Nederland die hun vakantie voor het eerst bij ons in Noorwegen zal doorbrengen. Ik voel me diep ongelukkig want heb de vorige dag in een vlaag van verstandsverbijstering m'n lange blonde haar laten knippen in een extreem korte coupe, modelletje bob met pony. Geen idee wat me bezielde toen ik bij de kapper in Kongsberg binnenstapte. Dat ik me dat al realiseerde terwijl ik in de stoel zat, bleek uit mijn gênante zwijgen terwijl de goede man tijdens het knippen z'n best deed me te verleiden enkele woorden met hem te wisselen, niet vermoedend dat hij te maken had met een van de asociale buien die ik als puber al heel snel had als iets me niet beviel.

De vrienden arriveren en worden - behalve door mij - hartelijk ontvangen. Ze zijn onder de indruk van het moois dat ze onderweg zijn tegengekomen en spreken vol bewondering over de hytte en de prachtige plek. Het is heerlijk weer, de tafel staat vol Noors lekkers en mijn zwijgen heeft nog geen invloed op de sfeer. 

Puber!

Mijn puberjaren voelen als een zware, dikke deken. Een deken met een grote verstikkende impact. De deken onderdrukt mijn gevoel, maakt me vlak, somber, verlegen, onzeker en m'n stemmingen wisselend. Onzeker over werkelijk alles en met name over m'n uiterlijk. Ik vind mezelf lelijk; tanden, neus, lengte...en dan is er nog m'n haar, niet te vergeten. Het heeft een natuurlijke slag die ik niet wil, het moet veel en veel steiler...en oh ja, m'n handen...daar mankeert ook van alles aan; de vingers zijn niet lang genoeg en de duimen verstop ik altijd. De Cosmopolitan is m'n stijlbijbel en elke keer als ik naar de perfecte modellen kijk worden mijn imperfecties nog eens benadrukt.
Ik ben graag alleen. Dagdromen doe ik het liefst - en tekenen, eindeloos tekenen; lange meisjes maar vooral sprookjes. Sprookjes waarin het Noorse bos en de dieren een hoofdrol spelen. Als ik anno nu foto's uit die tijd bekijk, dan zie ik een vrouw in wording, een kind nog, lang blond haar en een typisch Scandinavisch gezicht - somber de camera in kijkend. 

Valt hier iets te lachen...

Actie!

Als een een aantal dagen later de deken en de somberheid minder zwaar voelen, is het tijd voor actie - en actie betekent meestal van het ene in het andere uiterste. Terwijl de ouders een dagje naar Kongsberg zijn, besluiten we de Store Ble te beklimmen. Direct achter het huis begint de kilometers lange tocht; het zandpad loopt langzaam en als een kronkelend lint omhoog, steeds verder het bos in. Daar lopen we, een groepje van zes kinderen, druk pratend en lachend; mijn vriendinnetje en ik, allebei met ons jongere broertje en zusje. 

Hernes-hytte met direct daarachter het pad naar boven...

Waar dik anderhalf uur later het steeds rotsachtiger geworden zandpad ophoudt, begint het serieuze klimwerk. De top van de Store Ble is vanaf dat punt niet meer zichtbaar waardoor het lastiger wordt ons te oriënteren. De tocht wordt steeds zwaarder. Het dichte en groene bos heeft plaatsgemaakt voor rotsen en halfdode, uitgedunde bomen en struiken die we gebruiken om ons aan op te trekken. De jongere zusjes zijn behendig en klauteren vastberaden achter ons aan. De broertjes moeten met hun negen jaar steeds vaker omhoog getrokken worden, maar ze houden vol - want hoe stoer is dit avontuur. Onder een man-hoge rots ligt een flink aantal botten verspreid - duidelijk restanten van kleinere dieren; hier huist een lynx. 

Het is warm, heel warm en de klimtocht duurt eindeloos lang. Blote armen en benen zitten vol krassen, schrammen en insectenbeten. Teruggaan is geen optie. Bletoppen moet en zal bereikt worden. Veldflessen worden steeds opnieuw gevuld met water uit de talloze beekjes en als we tenslotte - na uren klauteren - de top bereiken, kunnen we niet anders dan ademloos om ons heen kijken en het imposante uitzicht en de verkoelende bries op ons in laten werken. Bletoppen doet alle ontberingen teniet. 

Groot is de schrik als een van de zusjes plotseling van de rand naar beneden springt. Grapje, blijkt als we haar even later breed lachend op een anderhalve meter lagere richel zien staan. 

Bletoppen

We moeten terug. Het weer gaat omslaan. Van papa weet ik dat onweer van het ene op het andere moment kan toeslaan, ook als donderwolken aan een heldere hemel nog ver weg lijken. Steeds sneller gaan we naar beneden; eerst nog voorzichtig afdalend, van rots naar tak en van tak naar rots - maar naarmate het onweer dichterbij komt, steeds sneller, totdat we de enkele vlakke plateaus op onze route rennend oversteken om daarna nog sneller naar beneden te duikelen. 

Met het zandpad in zicht, bereiken we, struikelend over onze eigen benen, het laatste rotsplateau op weg naar huis. Met een oorverdovende klap als van een metalen plaat op een rots, slaat de bliksem achter ons in. De grond dreunt onder onze voeten en een intense zwavelgeur verspreidt zich. We durven niet om te kijken en rennen alsmaar door, de schreeuwende broertjes meesleurend. Eindelijk bereiken we het zandpad en pas als het begint te regenen, maakt angst langzaam plaats voor een voorzichtige vorm van opluchting. 

Het is zes uur en schemerig als de hytte in zicht komt. Doorweekt en uitgeput ploffen we neer op de veranda. Als we later alle zes in onze pyjama's op de bank zitten te lezen en onze ouders thuiskomen, is er - behalve verwarde haren, gehavende ledematen en gezichten - niets dat ons avontuur verraadt en niemand die de sterke verhalen van de broertjes serieus neemt. 

Hernes hytte i skogen (in het bos)

EVH
mei 2012 


Meer Scandinavië, informatie en inspiratie in de webshop op http://www.nordicmoods.nl/

Deens design blijft vernieuwen!

Nieuwe labels in Nordic Woods en bij Nordic Moods :)

De labels CASA de LUXE by Naja Munthe en design Susanne Schjerning versterken vanaf heden de collectie Deens design van Nordic Moods & Scandinavian Originals, te vinden in de webshop op http://www.nordicmoods.nl/. 

Naja Munthe

Naja Munthe

Naja Munthe (1968) is geboren en getogen in Kopenhagen. In 1994 studeert ze af aan de Kolding Design School. Meteen daarna richt ze haar eigen ontwerpstudio munthe plus simonsen op, vandaag de dag nog steeds  een van de meest toonaangevende huizen in Denemarken. Naja Munthe heeft een heldere visie. Haar doel is topstukken voor elke garderobe te ontwerpen die het verschil maken op een feestje, het werk of voor alledag.

In 2010 introduceert Naja Munthe haar eerste HOME collection, CASA de LUXE by Naja Munthe. De nadruk ligt op mooi textiel, prints en kleuren geïnspireerd door haar vele reizen en ervaringen.

CASA de LUXE by Naja Munthe

CASA de LUXE by Naja Munthe

CASA de LUXE by Naja Munthe

Susanne Schjerning

Deens textielontwerpster Susanne Schjerning maakt gebruik van terugkerende thema's zoals rennende paarden, zwevende vlinders, herten, bloemmotieven en vogels. Frisse moderne kleuren, spannende contrasten, of juist subtiele wit- en grijstinten vormen de basis voor haar design Susanne Schjerning-ontwerpen. 

Handgemaakte textielontwerpen worden overgebracht op printframes, waarbij de sprekende keurencombinaties eerst worden uitgetest om later in productie te worden genomen. Modern design met een knipoog dus.

Design Susanne Schjerning

Design Susanne Schjerning

Design Susanne Schjerning

Meer inspiratie en informatie over deze labels en ander Scandinavisch design is te vinden in de webshop http://www.nordicmoods.nl/ of telefonisch via 06 229 839 55.

Vi sees! :)   

Codfish & PJs

Morning child

It is still early, around half past five and I am wide awake. I can hear the water calling. It is the only sound to be heard. The house is sound asleep while the water continues to call and gets me out of bed. When I walk outside I see the boat lying on the shore; the boat which is mainly used for fishing. The house is situated on the rocky fjord coast, near Bodø. It is the summer of 1970 and we are visiting bestemor. Because of her rather cramped housing conditions my parents had decided to rent a hytte a short distance from the city.

They will bite anyway

I wake up my sister and brother and tell them to come along. Still half asleep they follow me outside. Without talking we push the boat into the water, fishing lines on the bottom. Slowly we row up the fjord, the house getting smaller and smaller. Except where I row the water is unruffled and serene. Once at considerable distance from the shore, we roll out the lines. The only fishing method we master is that of throwing the line into the water and move it with strong regular pulls. Stale bread is the only bait, which works well enough because "once amidst a school they will bite anyway," is a statement which I picked up when we stayed with the Vee family in 1966 roaming the Bergen fjord in a motorboat called Bamse.

Cod fish is heavy, especially hanging from a cord and fighting with might and main. Because my sister and brother cannot get them in, it is me who pulls the fish inside the boat with great difficulty and disposes them of the cruel hook. When some time later I spot my parents standing on the shore, frantically calling and gesturing, I understand that it is time to return. Half an hour later we - three children dressed in PJs in a boatload of codfish - are greeted with an explosive mix of anger and admiration.

Codfish dangling and proud of it...

Velbekommen!

That evening there is a party on the big warm rock in front of the house. Bestemor and the rest of the family are invited to dinner and accompanied by mosquitos - who celebrate mainly on my bare legs - we watch a massive codfish sizzling on the grill.

EVH
May 2012

More of Scandinavia is to be found on www.nordicmoods.nl , directly through info@nordicmoods.nl or by calling +31 (0)6 229 839 55.

Kabeljauw & Pyjama's

Ochtendkind

Het is nog vroeg, rond half zes en ik ben klaarwakker. Het water roept. Dat hoor ik zo goed omdat er nog geen enkel ander geluid is. Het huis is in diepe rust. Het water blijft roepen en haalt me uit bed.  Als ik naar buiten loop zie ik de roeiboot op de kant liggen; de roeiboot die voornamelijk gebruikt wordt om te vissen. Het huis ligt aan de rotsachtige fjordenkust, niet ver van Bodø. Het is de zomer van 1970 en we zijn op bezoek bij bestemor. Omdat zij klein behuisd is hadden mijn ouders besloten een hytte te huren, op korte afstand van de stad.

Ze bijten toch wel

Ik maak mijn zusje en broertje wakker en zeg ze mee te komen. Slaapdronken volgen ze me naar de boot. Zonder te praten duwen we de boot het water in, de vissnoeren liggen op de bodem. Langzaam roeien we de fjord op, steeds kleiner wordt het huis. Behalve daar waar ik roei is het water rimpelloos en verstild. Eenmaal ver genoeg van de kust rollen we de snoeren uit. De enige vistechniek die we machtig zijn is die van het uitgooien van het snoer met de grote blinker om deze vervolgens met regelmatige halen door het water te trekken. Oud brood fungeert als aas en voldoet prima want 'eenmaal in een school beland bijten ze toch wel' is een uitspraak die ik heb opgepikt toen we in 1966 logeerden bij de familie Vee die met motorboot Bamse in de buurt van Bergen de fjorden onveilig maakte. 

Kabeljauw is zwaar, zeker hangend aan een snoer en vechtend uit alle macht. Omdat mijn zusje en broertje ze niet binnen kunnen halen, ben ik het die de vissen met veel pijn en moeite de boot in trekt en ze ontdoet van de wrede haak. Als m'n ouders enige tijd later druk zwaaiend en roepend aan de waterkant staan, begrijp ik dat het tijd is om terug te roeien. Een klein half uur later worden wij - drie pyjamakinderen in een boot vol kabeljauw - begroet met een explosieve mix van boosheid en bewondering. 

Trots op m'n kabeljauw

Velbekommen!

's Avonds is het feest op de grote warme rots voor het huis. Bestemor en de rest van de familie is uitgenodigd om te komen eten en terwijl de muggen zich tegoed doen aan het gezelschap en met name aan mijn onbedekte benen, ligt er een prachtige grote kabeljauw te sissen op de grill. 

EVH
Mei 2012


Meer Scandinavië is te vinden op www.nordicmoods.nl  en via info@nordicmoods.nl of
06 229 839 55.